Liceum Sztuk Plastycznych im. Tadeusza Kulisiewicza

Zespół Szkół Ponadpodstawowych w Kaliszu

Czas na patrona…

styczeń13

W przyszłym roku szkolnym, w listopadzie upływa 10 lat istnienia naszej szkoły. Jest to chyba wystarczający powód do tego by hucznie świętować! Mało tego – postanowiliśmy zrobić coś jeszcze – podarować naszemu LP prezent na 10 urodziny… zapytacie jaki?… PATRONA!
Który z zaproponowanych kandydatów będzie najodpowiedniejszy – oceńcie sami, a jak przyjdzie czas, to dokonajcie wyboru.

I.M

————————————————————————————————————

small_SZAPOCZNIKOW-ok_adka-bo__kopia_

Alina Szapocznikow

RZEŹBIARKA I GRAFICZKA

Alina Szapocznikow jest jedną z najważniejszych powojennych polskich artystek i najoryginalniejszych rzeźbiarek XX wieku. Rozwijała
i kwestionowała ideę rzeźby, wprowadzała nowe materiały osiągając niezwykle oryginalne efekty. Wypracowała indywidualny język, za pomocą którego mierzyła się zarówno z traumą Holokaustu, jak
i dezintegracją własnego ciała po tym jak zachorowała na nowotwór piersi. Była jedną z genialnych europejskich pionierek sztuki kobiet.

W Paryżu nawiązała kontakt z ruchem jednoczącym artystów spod znaku Nouveau Réalisme („nowego realizmu”; byli wśród nich: Arman, César, Niki de Saint-Phalle), któremu przewodził krytyk Pierre Restany.

Początkowo tworzyła pełne ekspresji, uproszczone rzeźby figuralne (Pierwsza miłość 1954, Ekshumowany 1956, Maria Magdalena 1957-1958). Od 1963 roku w Paryżu, gdzie zaczęła stosować tworzywa sztuczne (poliester, poliuretan) wykonując odlewy własnego ciała, multiplikowane w barwnych żywicach syntetycznych, czasem z dodaniem efektów świetlnych. Szczególnie osobisty charakter noszą cykle prac wykonanych w ostatnich latach życia: Tumeurs (1969-1971) i Zielnik (1972) powstałe z odlewów ciała syna, który obecnie mieszka we Francji. Jej wczesne rzeźby to wizerunki podlotków, które jeszcze nie do końca wiedzą, kim są. Dzieła późniejsze, autobiograficzne – „Brzuchy”, „Nowotwory” (1968), „Fetysze” (1970) – pokazują często fascynującą, pociągającą kobietę. Połączenie multiplikacji jednego, tego samego motywu dawało niespodziewany artystyczny efekt, np.: „Bukiet II” (1966) – odciski ust., które ulegają metamorfozie, przemieniając się w kwiaty.

Od pierwszych odcisków własnego ciała („Noga”, 1962) stale krążyła wokół indywidualnego, a jednocześnie powszechnego w naturze, dramatu przemijania, co wiązało się z jej wieloletnią walką z chorobą nowotworową. W rzeźbach poprzedzających cykl „Nowotwory” starała się rejestrować przede wszystkim piękno kobiecego ciała

Pochodziła z rodziny żydowskich lekarzy. Podczas wojny była więziona w gettach oraz w niemieckich obozach koncentracyjnych. Po wyzwoleniu z obozu pojechała do Pragi. W latach 1945-1946 podjęła praktykę w pracowni rzeźbiarza Otokara Velimskiego, a potem studia w Wyższej Szkole Artystyczno-Przemysłowej u Josefa Wagnera. Dzięki stypendium studiowała w latach 1948-1950 w paryskiej École nationale supérieure des beaux-arts jako wolna słuchaczka. Ciężka choroba zmusiła ją jednak do opuszczenia uczelni. W Polsce kontynuowała pracę artystyczną, początkowo w socrealistycznym stylu.
W połowie lat 50. mogła wreszcie pokazać to, co ją fascynowało: formę, tworzywo, barwę. W 1963 roku wyjechała z kraju i na stałe zamieszkała w Paryżu.

————————————————————————-

Urodzona 16 maja
1926 r. w Kaliszu

Zmarła 2 marca 1973 r.
w Praz-Coutant we Francji

W 1965 r. zdobyła nagrodę Fundacji Copleya za asamblaż zatytułowany Goldfinger; jej pracę oceniało grono najsłynniejszych artystów
XX wieku (Marcel Duchamp, Jean Arp, Max Ernst
i Roberto Matta).

W roku 1972 na
2. Międzynarodowej Wystawie Rysunku w Moderna Galerija w Rijece wyróżniono ją za serię rysunków „Ludzka droga”.

Pierwszą obszerną prezentacją twórczości tej wybitnej rzeźbiarki poza Polską była wystawa „Alina Szapocznikow: Sculpture Undone 1955-1972” w Centrum Sztuki Współczesnej WIELS
w Brukseli

W dniach od 7 października 2012 do 28 stycznia 2013 roku odbyła się wystawa indywidualna ponad 100 rzeźb i rysunków Aliny Szapocznikow
w nowojorskim Museum of Modern Art. Kuratorkami wystawy, noszącej tytuł Alina Szapocznikow: Sculpture Undone, 1955?1972, były Elena Filipovic i Joanna Mytkowska.

W 2011 roku w Brukseli pracę Aliny Szapocznikow wylicytowano za 600 tys. euro

 

Tadeusz Kulisiewicz

 Tadeusz Kulisiewicz

GRAFIK I RYSOWNIK

W 1926 Kulisiewicz odwiedził Szlembark, wieś w Gorcach. Od tego czasu powracał tam często przez całe życie. W latach 1928?1930 stworzył cykl drzeworytów poświęcony Szlembarkowi, które wyróżniały się siłą ekspresji i monumentalizacją tematu. W okresie przedwojennym powstał zbiór szlembarski, złożony z czterech tek: ?Szlembark? (1932), ?Bacówka? (1932?1933), ?Metody? (1934), ?Wieś w Gorcach? (1935?1936), uzupełniony potem o zbiór rysunków ?Szlembarskie rysunki? (1939).

Okres wojny Kulisiewicz spędził w Krakowie i Szlembarku. W powstaniu warszawskim spłonęła jego pracownia, w tym 70 desek drzeworytniczych. Po wojnie Kulisiewicz zaniechał tworzenia drzeworytów i poświęcił się głównie rysunkowi i grafice miedziorytniczej ? suchorytowi.

W 1945 rysował ruiny Warszawy, tworząc cykl stu rysunków tuszem ?Ruiny Warszawy 1945? pokazany w 1947 w Muzeum Narodowym
w Warszawie
i wydany w postaci wielkoformatowego albumu. W okresie powojennym w poszukiwaniu tematów artysta odbył wiele podróży m.in. do Niemiec, Belgii, Brazylii, Chin, Francji, Holandii, Indii, Meksyku, Włoch i ZSRR.

Kilkakrotnie wyjeżdżał do Berlina Wschodniego, gdzie w teatrze Berliner Ensemble szkicował inscenizacje sztuk Bertolta Brechta. Następne podróże zaowocowały cyklami rysunków: z Czechosłowacji (1951), Chin (1952), Indii (1956), Meksyku (1957, 1958/1959), Wenecji (1958 i 1961), Brazylii (1963). W późniejszych cyklach zaczął pojawiać się kolor.

Oprócz rysunków Kulisiewicz tworzył także cykle suchorytów: ?Żołnierze rewolucji i pokoju? (1948), ?Bojownicy o wolność i demokrację? (1951), ?Stalowe ptaki? (1965), ?Kobieta? (1973/1974), ?Macierzyństwo i matka? (1974) ?Moja historia sztuki? (1975) ?Krajobrazy spalone? (1979/1981), ?Chiny? (1982) oraz ?Ludzie Indii, Meksyku i Brazylii? (1982?1983).

W 1983 wybrany w skład Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko- Radzieckiej.

Tadeusz Kulisiewicz ukończył Państwowe Gimnazjum i Liceum im. Tadeusza Kościuszki w Kaliszu, w zbiorach którego znajdują się najwcześniejsze prace artysty. Studia artystyczne odbył w Państwowej Szkole Sztuk Dekoracyjnych w Poznaniu (1922?1923) i w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie (1923?1929). Od 1926 należał do Stowarzyszenia Artystów Grafików „Ryt”. W latach 1933?1939 prowadził kursy rysunku w warszawskiej ASP w pracowni Mieczysława Kotarbińskiego. Od 1946 był profesorem Akademii Sztuk Plastycznych w Warszawie. W 1955 został członkiem-korespondentem Akademii Sztuki w Berlinie, a w 1965 otrzymał honorowe członkostwo Akademii Sztuk Pięknych we Florencji.

 ————————————————————————

Urodzony 13 listopada
1899 r. w Kaliszu

Zmarł 18 sierpnia
1988 r. w Warszawie

Indywidualne wystawy prac artysty prezentowane były w licznych krajach Europy, Azji i obu Ameryk.

 

NAGRODY

1928: I nagroda na Salonie Grafiki Polskiej w Warszawie

1929: I nagroda na wystawie grafiki w Krakowie

1929: II nagroda na Poznańskiej Wystawie Krajowej

1933: I nagroda na Międzynarodowej Wystawie Drzeworytu w Warszawie

1952: nagroda państwowa
I stopnia

Na mocy testamentu wyposażenie jego warszawskiej pracowni przeszło na własność Muzeum Okręgowego Ziemi Kaliskiej w Kaliszu i w
1994 r. w Kaliszu otwarto Centrum Rysunku i Grafiki im. Tadeusza Kulisiewicza.

W 1949 r. prezydent Bolesław Bierut nadał mu Order Sztandaru Pracy II klasy.
21 lipca 1971 roku odznaczony Orderem Budowniczych Polski. Ludowej.

 

Jan Tarasin

Jan Tarasin

MALARZ, GRAFIK, RYSOWNIK, FOTOGRAF, ESEISTA

Sławę zyskał dzięki plakatowi Bumelant (1952), jednak później miejsce tematyki społecznej zajęły w twórczości artysty bardziej awangardowe projekty. Obecnie najbardziej znane jego prace to seria płócien, na których prezentował przedmioty jako znaki i symbole ponadmaterialnych znaczeń.

W 1955 roku malowane wyabstrahowane przedmioty z martwych natur coraz bardziej zaczęły nabierać autonomicznych cech, odrealniły się
w swojej warstwie znaczeniowej, ale jak twierdził artysta nic nie traciły ze swoich cech materialnych jak: ciężar, materia, dynamiczność lub statyczność. Przede wszystkim jednak zasadniczego znaczenia nabrała nie ich jednostkowa charakterystyka, a wzajemne stosunki między nimi. Powstają cykle: Przedmioty, Drobiazgi, następnie Brzegi i Deszcze. Cały okres od 1955 do 1960 roku to intensywna praca nad zbudowaniem nienazwanego, ale bardzo konkretnego i materialnego świata w obrazach.

W lutym 1956 roku miał miejsce pierwszy wyjazd Jana Tarasina do Włoch, a latem 1957 wyjazd do Moskwy. W 1959 r. ?Przegląd Artystyczny? zamieścił jego artykuł ?O przedmiotach?.

W latach 1960 ? 1965 dużo wystawiał, zarówno w kraju jak i poza Polską. W 1962 roku wyjechał w ramach wymiary kulturalnej do Chin
i Wietnamu, w 1963 do Holandii, a w 1965 do Paryża i Szwecji. Powstają cykle prac: Sytuacje, Nieskończony rejestr, Przedmioty policzone, Kontynuacja, Nieskończony magazyn, Zapis, Nieczytelne wątki, itp. Prace zaczęły oscylować pomiędzy specyficznym zapisem, a materialną relacją, ważny stawał się ostateczny wynik powstałych konfiguracji, stopień umowności czy materialności poszczególnych elementów, dynamiczna tendencja powstająca z ich powiązań.

Janusz Leppek na łamach „Wiadomości Kulturalnych” napisał: „Twórczość Tarasina wymyka się wszelkim próbom jednoznacznego zaszufladkowania, nie wpisuje się wyraźnie w żaden kierunek artystyczny. Trudno umiejscowić ją w którejkolwiek z europejskich tradycji?.

W 1946 r. ukończył Liceum im. Kazimierza Wielkiego w Olkuszu. Studiował na ASP
w Krakowie (1946?1951) w pracowniach malarstwa prof. Zygmunta Rudnickiego, Zbigniewa Pronaszki i Wacława Taranczewskiego. W latach 1963?1967 był pedagogiem na Wydziale Architektury Wnętrz tej uczelni. W 1967 przeniósł się do Warszawy. Pracę pedagogiczną podjął ponownie w 1974, obejmując Pracownię Malarstwa warszawskiej ASP. W 1985 mianowany został profesorem nadzwyczajnym. W 1987 objął stanowisko rektora warszawskiej ASP, które sprawował do 1990 r,. Członek „Grupy Krakowskiej?.

————————————————————————–

Urodzony 11 września
1926 r. w Kaliszu

Zmarł 8 sierpnia
2009 r. w Warszawie

Jego prace znajdują się
w licznych zbiorach muzealnych w kraju
i zagranicą.

 

NAGRODY

1955: za cykl litografii „Dom” na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki w Arsenale w Warszawie

1960: I nagroda na I Biennale Grafiki w Krakowie

1964: nagroda gazety „Yomiuri” na Międzynarodowej Wystawie Młodych Plastyków w Tokio

1976: Nagroda Krytyki im. Cypriana Norwida za najlepszą wystawę indywidualną
w Warszawie

1985: Nagroda im. Jana Cybisa za 1984 w Warszawie

Był uczestnikiem międzynarodowej akcji „Polscy Artyści Plastycy – Dzieciom”.

W 2005 został odznaczony przez ministra kultury Waldemara Dąbrowskiego Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.

W 2010 imię Jana Tarasina nadano Biuru Wystaw Artystycznych w Kaliszu

opracowała Joanna  Bruś -Kosińska

 

 

 

 

 

Comments are closed.

Archiwa